فضای شهر ما همواره برای فرصت طلب ها باز بوده است؛ برای آنهایی که می آیند فقط برای اینکه چند پله ای از نردبان مقام و قدرت اجتماعی بالا بروند بدون آنکه کارآیی مؤثری در شهر داشته باشند. آنهایی که آنقدر به فکر مقام و منزلت خود هستند که توسعه شهر را بر باد می دهند.
بسیار دیده ایم که این افراد در موقعیتهای مختلف، تله ها و تباهی هایی را برای شهر روا داشته اند تا فقط از وجهه و منافع شخصی خودشان صیانت کرده باشند.
بخش مهمی از مسائل و کمبودهای سهند، ناشی از همین فرهنگ مدیریتی حاکم بر سهند است؛ فرهنگی که در آن «عزت و وجهه مسئولان» بر «منفعت شهر» ترجیح داده می شود، فرهنگی که در آن از گفتن مشکلات و حقایق خودداری می کنند تا ضعفشان پنهان بماند و آبرویشان صدمه ای نخورد.
در چنین فضایی که ریا و احتیاط در گفتن حقایق مرسوم است، اقرار یک مسئول به عدم موفقیت در اهداف و اعلام عمومی آن، از اخلاقی ترین حقیقت گوییهاست. چرا که ناظر بر نقد رفتارهای خویش و سایر مسئولان و همچنین نقد ساختارهایی است که شهر را از رسیدن به جایگاه اصلی اش بازداشته است.
اتخاذ رهیافت «بیان حقایق و دیدن ضعف ها» آغاز بهبودی مدیریت است؛ رهیافتی که در شهر ما رئیس کنونی شورای شهر، آغازگر آن بود و اخیرا هم توسط سرپرست شرکت عمران سهند ادامه یافت.
هرچند که انتقاداتی در فضای سیاسی و رسانه ای، علیه این هر دو تن صورت گرفت، اما به گمان من اگر چنین رهیافتی در بین مسئولان و مدیران ما تکثیر شود، می تواند سرمنشأ اتفاقات خوبی برای شهر باشد.
ما از منیّت ها و شنیدن افتخارات کاذب مسئولان خاطره خوبی نداریم.
مسئولان تا زمانی که تن به پذیرش ضعف ها و کم کاری ها ندهند و همواره بر طبل تباه خودستایی بکوبند، شهر را لجبازانه و در وسع خودشان به ویرانی می کشند.
قبول وجود مسئله، اولین گام برای حل آن است. البته نه اینکه عده ای بیایند و اعتراف به کم کاری و وجود مشکلات را لقلقه ی زبان کنند، بلکه منظور، کسانی است که عمیقا نگران شهر باشند و برای بهبودی اش بکوشند.
رویکرد انتقادی رسانه ها و هجمه هایی هم که علیه این دو مسئول به صحنه آمد، هرچند نشانگر عاملیت رسانه هاست و باید آن را غنیمت شمرد، اما بیم آن نیز می رود که فرهنگ «پنهانکاری» و «چندچهرگی» را در بین مسئولان، مضاعف کند!
نباید خودمان نقاب به دست مسئولان بدهیم تا چیزی بگویند که خوشایند همه، اما در شکاف با واقعیت است. بخاطر اظهارنظرهای مبتنی بر واقعیت مسئولان، گریبان آنها را نگیریم. چرا که اغلبشان خوب بلدند محتاطانه طوری سخن بگویند که نه سیخ بسوزد نه کباب و همه را راضی نگه دارند؛ بلدند سالهای سال، شهر را در بیرون از مرز توسعه نگه دارند بدون اینکه صراحتا حرفی در این باره زده و مخاطره ای اجتماعی، سیاسی را برای خود رقم بزنند.
احتیاط گری ها و فریبکاری ها را جایگزین «شجاعت بیان حقایق» نکنیم و مسئولان را از ابراز هویت شخصی و بیان مسائل شهر بر حذر نداریم.
/مرضیه مختاری
